Afscheid zonder handen

We hadden ons de laatste weken in Nederland, en ons afscheid, zo anders voorgesteld: laatste inkopen doen, even lekker neuzen in de winkels, nog een keertje ergens koffie drinken, een laatste bezoek aan de kapper, een afscheidsdienst met nadien een handen-schud-moment met de gemeente, vele fijne ontmoetingen met familie en vrienden… Het is echter een afscheid zonder handen! Geen handdruk, geen knuffel, geen omhelzing. En dat doet best pijn. Vóóraf dachten we: we zijn klaar om te vertrekken als we goed afscheid hebben genomen. En we voelen dat we daarin tekortschieten: we kúnnen gezien de huidige lockdown simpelweg niet van iedereen persoonlijk afscheid nemen. Er zal ook geen uitgebreid uitzwaai-moment op Schiphol zijn als we de 21e hopen te vertrekken. Allemaal dingen die we wel gehoopt hadden, maar die we los moesten laten. Tegelijk ervaren we van heel veel mensen hulp, gebed en meeleven. Dat doet ons erg goed in deze intensieve tijd!

Dat het intensief zou zijn hadden anderen (die dit zelf ook hebben meegemaakt) ons al verteld. En dat is het ook echt! Er moet zoveel gebeuren, hoewel er ook al heel veel ís gebeurd. We hadden fijne familiedagen rondom Kerst en Oud&Nieuw. Op Oudjaarsdag ontvingen we het blijde bericht dat Caroliens werkvisum kon worden opgehaald in Harare. Alle noodzakelijke verzekeringen zijn aangevraagd. We hebben onze vaccinaties gehad. De eerste nieuwsbrief is verzonden. We zijn begonnen met het inpakken en opslaan van al onze spullen. Ruben heeft zijn eerste controle bij de tandarts gehad. En semi-kapster Carolien heeft geprobeerd er maar het beste van te maken met de kapsels van haar mannen.

Er resten nog tien dagen tot ons vertrek op D.V. 21 januari. Dagen van inpakken, verhuizen, afscheid nemen. We zien uit naar onze start in Zimbabwe. Het zal heerlijk zijn om tijdens de verplichte thuisquarantaine van tien dagen tot rust te komen en te acclimatiseren. Dát nadeel heeft zeker weten een voordeel! We hebben besloten om de quarantaine-tijd in Mbuma door te brengen, zodat we alvast kunnen proeven aan ons toekomstige huis en plekje daar. We zullen samen met Anneke (de Nederlandse tropenarts die al in Mbuma werkt, en nu op verlof is in Nederland) naar Zimbabwe reizen, en kunnen dan ook samen met haar in quarantaine. Haar huis grenst aan het onze, dus dat geeft haar en ons gelijk wat gezelligheid!

Na het schrijven van onze vorige blog is er nog wel het nodige veranderd. Zo is duidelijk geworden dat Sjoerd helaas niet op afstand met zijn huidige werkgever verbonden kan blijven. Dit is juridisch niet mogelijk binnen het Nederlandse arbeidsrecht. Hoewel we dat enerzijds inderdaad jammer vinden, biedt het ons ook de gelegenheid om ons helemaal op Zimbabwe te focussen: dát is de plek waar we zullen wonen én werken. Tegelijk is de corona-situatie in dat land ook veranderd: sinds 2 januari is Zimbabwe weer voor 30 dagen in lockdown: niet-essentiële winkels zijn gesloten, er geldt een avondklok, bijeenkomsten (ook kerkelijke) zijn verboden. De oplopende besmettingscijfers worden waarschijnlijk veroorzaakt door de besmettelijkere Zuid-Afrikaanse variant van het coronavirus in combinatie met de recente feestdagen waarop Zimbabwanen die in Zuid-Afrika werken (en dat zijn er velen) voor familiebezoek de grens oversteken. Een zorgelijke situatie!

We hebben ons, ook in overleg met de FPC in Schotland, beraadden op de risico’s van ons vertrek naar Zimbabwe nu. Juist ook omdat Carolien de eerste drie maanden in een overheidsziekenhuis in de stad moet werken; een plek waar het risico op besmetting vele malen groter is dan in Mbuma. Gezien de voldoende beschikbaarheid van beschermingsmiddelen, onze (voor zover we weten) goede gezondheid en de aanwezigheid van enkele IC-bedden in Bulawayo in geval van nood, voelden we Gods zegen over ons aanstaande vertrek. Ja, er zijn risico’s en gevaren. Maar die waren er ook zonder corona (denk aan: verkeersongevallen, slangenbeten, andere infectieziekten). En die zijn er ook in Nederland. Wáár we ook zijn, we leven altijd onder Gods bescherming en zegen. Hier én daar. In dat vertrouwen, en ook na zorgvuldige afwegingen, durven we te gaan naar de plek waar God ons naartoe roept! Wel hebben we besloten om onze eerste dagen in Zimbabwe te gebruiken om een goede inschatting te maken van de situatie in Mpilo (het overheidsziekenhuis waar Carolien zal starten). Als blijkt dat de situatie onveilig is en er toch onvoldoende beschermingsmiddelen zijn, dan stellen we de start van Caroliens werk in Bulawayo uit. De tijd in Mbuma kunnen we dan goed gebruiken voor taalstudie en het verder acclimatiseren!

Afscheid zonder handen… Het is niet waar we op gehoopt hadden. Maar het is de realiteit. Gelukkig betekent het niet een afscheid zonder hart! Dankbaar zijn we voor familie en vrienden, en dankbaar kijken we terug op de heerlijke jaren in Apeldoorn. En ook al kunnen handen niet geschud worden, ze kunnen wél in gebed gevouwen worden. Biddend om Gods zegen en leiding, voor hier en voor daar.

May the road rise to meet you.
May the wind be always at your back.
May the sun shine warm upon your face,
the rains fall soft upon your fields.

And until we meet again, until we meet again,
may God hold you in the palm of his hand.
And until we meet again, until we meet again,
may God hold you in the palm of his hand.

May the sun make your days bright,
may the stars illuminate your nights,
May the flowers bloom along your path,
your house stand firm against the storm.

And until we meet again, until we meet again,
may God hold you in the palm of his hand.
And until we meet again, until we meet again,
may God hold you in the palm of his hand.