01
Feb
Dag allemaal,
Het eerste bericht vanuit Zimbabwe! We zijn veilig aangekomen in Mbuma, waar we direct in de verplichte thuisquarantaine gingen. Morgen 12:00 uur is deze voorbij en mogen we het hek van ons erf openen om het ziekenhuisterrein en de omgeving te ontdekken. Daar zien we naar uit! Graag vertellen wij jullie in deze blog wat meer over de afgelopen dagen.
Met vijf ruimbagagekoffers, vier handbagagekoffers, twee laptoptassen, twee luiertassen, een kinderwagen, een co-sleeper, een Maxi-Cosi en een autostoeltje reden we als gezin op 21 januari naar Schiphol. Al onze andere spullen waren opgeslagen, verkocht, weggegeven of naar de stort gebracht. Waar mensen met dezelfde ervaring ons al voor waarschuwden, bleek te kloppen: een vertrek naar het buitenland met jonge kinderen is intensief. Afscheid nemen, verhuizen, de zorg voor Ruben en Floris… en daar kwam de lockdown nog bovenop met alle afstandsregels, bezoekregels en dichte winkels; waardoor je alles online moest bestellen, van kinderkleertjes tot verhuisdozen. Gelukkig hebben familie en vrienden ons geholpen met oppassen en verhuizen, heel erg bedankt 😉! Maar nog meer mensen hebben meegeleefd met ons door kaartjes en appjes. Dat hebben we heel erg gewaardeerd. Als heel bemoedigend hebben we ook de afscheidsdienst vanuit onze kerkelijke gemeente ervaren. Gods goedheid is groot en Zijn trouw reist met ons mee!
Daar gingen we dan met al onze koffers. Een laatste zwaai en een laatste knuffel (die tegelijkertijd de eerste was sinds tijden). Heel fijn was dat Anneke, de collega-arts uit Mbuma, ook met ons terugreisde. Daardoor hadden we net wat meer handen voor alle bagage en… voor Ruben die op elke luchthaven nieuwe dingen ziet en daardoor geen moment stil kan zitten. Helaas kregen we pas op Schiphol te horen dat onze ruimbagage niet meegenomen kon worden tot Bulawayo (onze eindbestemming) maar in Johannesburg opnieuw ingecheckt moest worden. Met alle extra coronachecks op Johannesburg wisten we dat de overstap op Johannesburg nu wel heel krap zou worden. De vluchten van Schiphol naar Frankfurt en van Frankfurt naar Johannesburg verliepen heel voorspoedig. Tijdens de tweede (nacht)vlucht hadden we alle ruimte in het vliegtuig. Ruben en Floris hebben heerlijk geslapen. Toen we op Johannesburg aankwamen, hebben we als een gek alle bagage opgehaald, paspoortchecks en coronachecks gedaan en zijn naar de incheckbalie gerend. Maar het mocht niet baten… we mochten niet meer inchecken en konden pas de volgende dag op dezelfde tijd naar Bulawayo vliegen. Dat was even zuur, maar we hebben uiteindelijk een overnachting in Johannesburg geboekt, waardoor we helemaal weer waren opgeladen voor de laatste reisdag. Die reisdag bestond uit een vlucht van Johannesburg naar Bulawayo, boodschappen doen voor de quarantaineperiode (dat was toegestaan) en een vier uur durende rit in een stampvolle ambulance naar onze eindbestemming, waarvan anderhalf uur dirt road was. We waren dan ook heel dankbaar toen we na een reis van 53 uur, net voor het donker, aankwamen bij ons huis in Mbuma.
Omdat we vervolgens 10 dagen in thuisquarantie moesten, hebben we alle hoekjes van ons huis en tuin wel gezien. We kunnen niets anders concluderen dan dat het een heerlijk, groot huis is met een grote tuin. De 10 dagen waren eigenlijk een welkome rustperiode na de hectische tijd van vertrek en afscheid nemen. En we hebben Ruben en Floris de extra aandacht gegeven die ze verdienden. Floris is nog net zo vriendelijk en makkelijk als in Nederland. Ruben is nog steeds zo energiek en ondernemend als hij al was, maar bij hem vroegen de reis en de eerste indrukken meer energie. Verder hebben we wat kleine klusjes om het huis gedaan (bomen gekapt zodat de waslijn in de zon hangt, wc gemaakt) evenals de eerste vijf handwassen (vooral de luierwassen zijn een aardig tijdrovend klusje). We moesten in thuisquarantaine, omdat er in Zimbabwe ook een lockdown geldt. Dat betekent dat alleen supermarkten en apotheken open zijn, er een avondklok is van 6 uur ’s avonds tot 6 uur ’s ochtends, iedereen buiten zijn huis verplicht een mondkapje moet dragen, maar ook dat de bloedvoorraad in het land zo goed als op is (aangezien jongeren op school bloed doneren, en de scholen dicht zijn). Vorige week is afgekondigd dat de lockdown in Zimbabwe met twee weken wordt verlengd, aangezien de effecten duidelijk zichtbaar zijn met het dalende aantal besmettingen. Dat laatste is natuurlijk positief!
Morgen mogen we dan eindelijk ons erf verlaten, want het voelt ook wel vreemd om behalve op de reisdag nog amper de omgeving te hebben gezien en amper mensen te hebben ontmoet. Komende dagen staan in het teken van kennismaking, introducties en het ophalen van het werkvisum in de hoofdstad Harare. Hoewel deze al geaccordeerd was, was de uitgave door de lockdown vertraagd. Wanneer we het werkvisum in bezit hebben, vertrekken we voor een verblijf van drie maanden naar Bulawayo, de tweede stad van het land. Carolien moet als buitenlandse arts daar eerst in een overheidsziekenhuis werken, voordat ze in het missieziekenhuis in Mbuma aan de slag mag gaan.
Veel van de omgeving en ons werkterrein moeten we nog gaan ontdekken, maar dat is voor volgende blogs. Voor mensen die nog willen weten hoe het weer is: temperaturen tussen de 25 en 30 graden met af en toe een stevige (onweers)bui. Voor nu tellen we onze zegeningen: we zijn veilig aangekomen, hebben geen corona opgelopen tijdens de reis, Ruben en Floris lijken hun draai te hebben gevonden, we hebben ons pasgeboren neefje nog twee dagen voor vertrek kunnen bewonderen en kijken terug op een dierbaar afscheid. Where God guides, He provides!