Vuurvliegjes

Momenteel wordt ons huis ’s nachts verlicht door vuurvliegjes. Interessante schepsels! Er komt geen elektriciteit aan te pas, en toch verlichten ze ons te pas en te onpas. Ook in onze slaapkamer! Het zien van deze vuurvliegjes zette me aan het denken. Kerst nadert, het feest van het Licht. De Heere Jezus is het Licht der wereld. Wie Hem volgt, zal beslist niet in de duisternis wandelen, maar zal het licht van het leven hebben (Johannes 8:12). Dat is ten diepste waarvoor we hier zijn. Dwars door al het medische en technische werk hier op de missie hopen we dat we iets mogen laten zien van de Heere Jezus: Wie Hij is, wat Hij doet. Tot eer van Hem!

Dus net als vuurvliegjes: ons licht laten schijnen! Niet in de slaapkamer, maar onder de mensen. Dat ze door ons heen de Vader mogen zien, Die in de hemelen is, en Hem zullen verheerlijken (Mattheüs 5:16). Wanneer is onze missie geslaagd? Natuurlijk willen we graag goede zorg leveren aan patiënten, en zorgen dat het ziekenhuis technisch op rolletjes loopt. Maar daar doorhéén is er een hoger doel: de eer van Gods Naam. Alles in het ziekenhuis en daar omheen probeert daaraan bij te dragen: de dagopeningen en -sluitingen, de bijbelstudies met patiënten en personeel, de wekelijkse gebedsbijeenkomst op donderdag, de zondagse kerkdiensten, het werk van de evangelisten met patiënten en in de dorpen, de ‘youth life skill’ lessen die gegeven worden op scholen, en nog zoveel meer.

In Nederland zijn ook vuurvliegjes. Niet zoveel als hier in de tropen, maar ze zijn er wel. Ons werk hier in Zimbabwe is niet persé bijzonder of harder nodig dan wélk werk dan ook. Juist ook in Nederland is het zo hard nodig dat we vuurvliegjes zijn en ons licht laten schijnen! En dat is misschien wel moeilijker dan hier in Zimbabwe. Wij staan op het punt om opnieuw met verlof naar Nederland te komen, dit keer voor de geboorte van ons derde kindje. Een periode van rust ligt weer voor ons: even geen verplichtingen in het ziekenhuis! Maar onze missie stopt niet: die is hier én daar hetzelfde. We hopen op een gezegende tijd in het Nederlandse deel van Gods Koninkrijk, maar we bidden ook dat deze periode (speciaal ook rondom Kerst) mag zijn tot uitbreiding van dat Koninkrijk!

De vuurvliegjes betekenen dat het regenseizoen begonnen is. God zij dank: een stuk eerder (en naar het lijkt heviger) dan vorig jaar. Terwijl onze jongens genieten van de plassen en de modder in de tuin, verzoenen wij ons weer met het feit dat de ZESA (het nationale elektriciteitsbedrijf dat ons van stroom voorziet) er sinds de eerste de beste regendag uit ligt. Gelukkig hebben we wat zonne-energie als back-up. Helaas kwam daar deze week een kapotte waterpomp bij, juist nu we ons huis aan het voorbereiden waren op het verlof. Geen druppel water uit de kraan, drie dagen lang. Wat een zegen dat dat regenseizoen al begonnen was. Onze grote regenton voorzag in het nodige afwaswater, WC-doorspoelwater, waswater voor de kleding, schoonmaakwater, tuinwater… Dankbaar accepteerde ik dat alles toch nog schoon in de kasten kon, drie maanden lang. Dan maar met regenwater!

We hebben een goede, en soms ook intensieve, periode achter de rug: hoofdstuk 2 van ons Zimbabwe-avontuur. Zelf vond ik het intensief, maar zeker ook uitdagend en leerzaam, om van half juli tot half september zonder mijn vertrouwde collega Anneke te werken. Zij was toen op verlof. Gelukkig kwam Dr. Dube helpen: een vriendelijke, behulpzame en betrouwbare Zimbabwaanse dokter. Net na Anneke’s terugkeer kwamen ook Sjoerds ouders voor een periode van ruim twee weken op bezoek. Het was goed en fijn om samen te zijn! De jongens hebben echt genoten, zeker ook de kleine week ‘vakantie in eigen land’: op safari in Hwange en daarna naar de Victoria Watervallen. Wat wonen we toch in een prachtig land! En wat was het mooi om dat met onze (schoon)ouders te kunnen delen.

Tenslotte: het was bijzonder om weer in Afrika zwanger te mogen zijn! Het kindje in mijn buik groeit en beweegt goed. We zien allemaal uit naar de geboorte van dit nieuwe gezinslid, ook Ruben en Floris. Elke vier weken ging ik hier op controle bij de Mother and Child Health department. Even geen dokter, maar juist ‘patiënt’. Onderdeel van het Zimbabwaanse systeem. Een HIV-test voor de partner: Sjoerd moest eraan geloven. En dan nu weer naar het Nederlandse systeem: we voegen ons er dankbaar in, blij met de beschikbaarheid van O-negatief bloed (in geval van nood). Én we zien ernaar uit om deze bijzondere periode met familie en vrienden van dichtbij te kunnen beleven. Hopelijk snel tot ziens!

Gezegende kerstdagen en een voorspoedig 2023!